மண்ணில் புதைந்திருக்கும் விதைப் போல்,

என்னுள் புதைந்திருக்கும் காதல்,

சிறு புன்னகை யாய் நீ தூர, முளைக்கும்!

அன்பை உரமாக்கி, அளவோடு தான்னிட்டு,

நித்தம் கவனமாய் நான் வளர்க்க,

மரமாகத் தான் மாறும் அக்காதல் !

அன்பே மலராய் பூத்துக்குளுங்கிட,

வண்ணத்துப்பூச்சாகி அவ்வன்பைப் பருகிட,

ஆயுள் கூடக் கண்டேன் !

இயற்க்கையளித்த இப்பரிசை,

கவனமாய் பாதுகாத்து,

எப்போழுதும் செழிக்கும் வழிச் செய்வேன்!